وقتی از آداب تئاتر رفتن حرف می‎زنیم، از چی حرف می‎زنیم؟

این‎که ما اولین چیزی که در هر دعوت از خودمان می‎پرسیم جمله‎ی: «حالا چی بپوشم؟» است، دغدغه اصلی آداب تئاتر رفتن نیست؛ آنچه مهم است این‎که خیلی از ما نمی‎دانیم سالن تئاتر و کنسرت تنها یک مکان عمومی مثل اتوبوس نیست که هرکس بنشیند و ایستگاه بعد پیاده شود؛ بلکه هر حرکت ما، حرف ما و به‎طور خاص سروصدای ما روی بغل‎دستیِ‎مان تاثیر می‎گذارد و ممکن است حتی حال این “دیوانه‎وار عاشق هنرها” را خراب کند.

پوشش

بگذارید راحت بگویم: ما به کاخ ناپلئون نمی‎رویم و از طرفی هم پیک‎نیک نیامده‎ایم. نباید لباسی فاخر مانند فراگ بپوشیم که ما را با رهبر ارکستر اشتباه بگیرند، از سویی تیشرت باب اسفنجی با یک شلوار جینِ گل‎وگشاد و دمپایی لاانگشتی، بیشتر مخصوص بعداز‎ظهر جمعه‎هااست، آن هم روی پشت بام، تا سالن نمایش. لباسی را انتخاب کنیم که در مراسم رسمی و یا اداره‎ها می‎پوشیم. همین که مرتب باشد و رسمی، کاملاً آداب تئاتر رفتن را رعایت کرده‎ایم.

نمایش را زهر مار کسی نکنید

حتی اگر ما بیننده‎ای حرفه‎ای نباشیم که لحظه‎لحظه‎ی نمایش -چه کنسرتی کلاسیک باشد و چه تئاتری فاخر- برای‎مان مهم باشد، بهتر است حواس خود را به اطراف جمع کنیم. باید بپذیریم این‎جا سالن نمایش است؛ با سالن سینمایی که سال‎های کودکی با ۵ نفر از دوستان‎مان رفته‎ایم، متفاوت است. باید آداب تئاتر رفتن را رعایت کنیم. به خودتان فکر کنید؛ اگر به دقت در حال گوش دادن به دیالوگِ بازیگر نقش اصلی آن‎هم در نقطه اوج نمایش باشید و بغل‎دستی‎تان پاکت چیپسش را باز کند و خِرت‎وخِرت چیپس بخورد، خوب است؟!

خرّوپف منفورتان می‎کند

مطلب مهمی که برای بینندگان فرهیخته تئاتر مهم است و از شاخص‎ترین آداب تئاتر رفتن، این‎که:  «بابا توروخدا نخوابید». این‎که اینجا ایران است و ما به‎عنوان بیننده همه‎ی سروصداها اعم از سرفه، عطسه، فین و انواع صداهای مختلف از موبایل‎ها را پذیرفته‎ایم، دلیل نمی‎شود که صدای خروپف بغل‎دستی‎مان را هم تحمل کنیم! وقتی دیالوگ‎ها جذاب نیست و اول دهن‎دره‎های بلند آغاز شود و سپس خواب، خروپف کردن ما را به منفورترین بیننده تبدیل می‎کند.

سرِ ساعت برسید

شکی نیست که هنری‎ها انسان‎هایی بسیار مهربان و لطیف هستند و اگر ما وسط نمایش دیر برسیم و بیست بار هم پای دیگران را له کنیم و ببخشید، ببخشیدگویان رد شویم، صدایشان هم در نمی‎آید. اما در نظر داشته باشیم، آن ببیندگانِ دیوانه‎وار عاشق تئاتر، ممکن است با تمرکز مشغول دیدن صحنه نمایش باشند و وقتی پای‎شان را له می‎کنیم، به‎جای انگشت کوچک‎شان، قلب‎شان به درد می‎آید: « بابا زشت است». ما ساکن کلان‎شهر تهرانیم و می‎دانیم که ترافیک است، شلوغ است، پس یکی از اصلی‎ترین آداب تئاتر رفتن، دیر نرسیدن است.

حرف آخر

حرفی نیست، نگارنده منظور خاصی هم ندارد؛ فقط مانند -حالا اگر نگوییم بیننده حرفه‎ای تئاتر- یک دوست می‎گوید: «تروخدا بیاییم آداب تئاتر رفتن را رعایت کنیم، به خدا این بندگان خدا گناه دارند.»

همچنین برای خواندن مقالاتی از این دست به صفحه گوناگون در مجله دلتا سر بزنید.

همچنین مطالب زیر نیز برایتان جذاب خواهد بود:

پارک هوایی واشنگتن یک قدم عقب‎تر از پل طبیعت تهران

باغ بهشت و قمصر و بوی گلاب ناب

جاده رویایی ، اسالم به خلخال